Τα αγαπημένα θερινά σινεμά

Λήδα Γαλανού flix.gr, «Η Εφημερίδα των Συντακτών» 

Είμαι αυγουστιάτικη, πάντα μετρούσα τη ζωή μου με τα καλοκαίρια και τα καλοκαίρια με τα μπάνια και τα θερινά σινεμά. Απ' όταν πήγαινα, μικρή, στη/στο Βάρκιζα και η μαμά μου μού έφτιαχνε σάντουιτς με αυγό και κασέρι και η μεγαλύτερη αδελφή μου και η παρέα της, με πιροσκί από του Γεωργιάδη εκείνοι, μ' έβαζαν στην άκρη της σειράς με «ετεροντροπή». Μεγαλώνοντας, το θερινό όπου πήγαινα συχνότερα και αγάπησα περισσότερο ήταν η Αθηναία στη Χάριτος – δίπλα στο σχολείο μου, το 26ο, με την κολλητή μου, την Ειρήνη. Βλέπαμε συνέχεια ταινίες (εκείνη έγινε σκηνοθέτις, εγώ κριτικός) και μετά τις συζητούσαμε, αυτές ή τα αγόρια, καθισμένες στα σκαλοπάτια κάποιας πολυκατοικίας της γειτονιάς. Ένα βράδυ πήγαμε, γεμάτες ενδιαφέρον, με τυρόπιτα, με τον ήχο χαμηλά και τα γύρω μπαλκόνια γεμάτα κόσμο και κουβέντες, να δούμε τον Καιρό των Τσιγγάνων στην Αθηναία. Αμέσως μετά το διάλειμμα έπιασε καλοκαιρινή μπόρα. Ορκισμένες σινεφίλ, δεν κουνήσαμε ρούπι, δεν μπήκαμε κάτω από το υπόστεγο, απλώς βρεχόμασταν, ακούγοντας Μπρέγκοβιτς και με το νευρικό γέλιο να αποκτά δύναμη με το λεπτό, ο σουρεαλισμός της κατάστασής μας να συναγωνίζεται αυτόν στην οθόνη. Όταν, πια, εμφανίστηκε η ιπτάμενη νύφη, κατουρηθήκαμε πάνω μας από τα γέλια – τρελάθηκε ο Εμίρ; Γινόμαστε μουσκίδι για τις υπερφίαλες υπερβολές του; Ποτέ δεν εκτίμησα αυτή την ταινία, αν και προφανώς είμαι άδικη. Τουλάχιστον μας χάρισε ένα υγρό, ανέμελο, αξέχαστο βράδυ στην Αθηναία.   To θερινό σινεμά ανέκαθεν λειτουργούσε στο μυαλό μου ως προέκταση ενός τοπίου διακοπών, μιας περιοχής που μπορεί να συνδεθεί μόνο με το καλοκαίρι, συμπληρώνοντας μια σειρά από ανέμελες δραστηριότητες που περιλαμβάνουν κολύμπι, παγωτά, σνακ και την αίσθηση του pause στον χρόνο.  

Πηγή: www.lifo.gr