Ημερολόγια Αμνησίας na Cinemateca

19H00 | SALA M. FÉLIX RIBEIRO | AS CINEMATECAS HOJE: CINEMATECA GREGA (TAINIOTHIKI TIS ELLADOS)

IMEROLÓYIA AMNISÍAS (“Diários da Amnésia”), de Stella Theodorakis

26/03/2019, 19H00 | SALA M. FÉLIX RIBEIRO

AS CINEMATECAS HOJE: CINEMATECA GREGA (TAINIOTHIKI TIS ELLADOS)

IMEROLÓYIA AMNISÍAS

“DIÁRIOS DA AMNÉSIA”

de Stella Theodorakis

com Peter Rose, Elias Kostandakopoulos, Thanos Anastopoulos

Grécia, 2012 - 104 min

legendado eletronicamente em português | M/12

IMEROLÓYIA AMNISÍAS é um documentário de natureza experimental que junta a vida da capital grega, durante os seus anos de crise no século XXI, às memórias, vindas da década de oitenta, da autora do filme. A apresentar em cópia digital, numa primeira exibição na Cinemateca.

+    info                   https://www.myfilm.gr/12008

Cinema: Ημερολόγια Αμνησίας (Amnesia Diaries) της Στέλλας Θεοδωράκη (2012)

Amnesia Diaries της Στέλλας Θεοδωράκη Υπόθεση: Ακολουθώντας την παράδοση του “diary film” η Στέλλα Θεοδωράκη συνθέτει ένα είδος προσωπικού ντοκιμαντέρ στα χνάρια του Chris Marker, της Agnès Varda και του Jonas Mekas. Πρόκειται για μια μοναδική καταγραφή των συναισθημάτων μιας γενιάς που ονειρεύτηκε και ταξίδεψε τη δεκαετία του ’80 και τώρα ζει στην Αθήνα της κρίσης, προσπαθώντας να κατανοήσει όσα συμβαίνουν γύρω της. Ποιες αναμνήσεις και ποιοι άνθρωποι καθορίζουν την ταυτότητα μας; Ποια είναι η θέση μας μέσα στον δημόσιο διάλογο σήμερα; Η ταινία εστιάζοντας στο προσωπικό κατορθώνει να μιλήσει για το συλλογικό, μετουσιώνοντας σε εικόνες και ήχους τις σκέψεις μας για την Ελλάδα του σήμερα. ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ Η Στέλλα Θεοδωράκη ανακαλύπτει κάποιες ξεχασμένες ταινίες super 8 που αναφέρονται στις χρονιές 1985-86, από την Ελλάδα, την Αυστραλία και το Παρίσι, όταν ήταν φοιτήτρια. Βρισκόμαστε στο 2010, σε μια περίοδο προσωπικών απωλειών αγαπημένων προσώπων για την σκηνοθέτρια σε μια εποχή που συμπίπτει με τη δραματική όξυνση της οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα και την Ευρώπη. Βλέποντας αυτά τα ξεχασμένα ημερολόγια οξειδωμένα από το χρόνο προβάλει η ανάγκη να κινηματογραφήσει στιγμές  από δύο καινούργιες χρονιές της ζωής της το 2010 και το 2011, προσωπικές μεν, αλλά σε ένα περιβάλλον κοινωνικών αναταραχών. Χρησιμοποιώντας πια ένα άλλο μέσο, ψηφιακό,  καταγράφει εικόνες της παραπαίουσας Αθήνας μέχρι το Φεβρουάριο του 2012 και την ολοσχερή καταστροφή των κινηματογράφων Αττικόν και Απόλλων. Το άδειασμα των προσωπικών χώρων των αγαπημένων ανθρώπων που «έφυγαν», συμπίπτει με το «άδειασμα» των χώρων μέσα στην πόλη, αλλά και το «άδειασμα» των κατοίκων της. «Στέλνει» αυτά τα ξεχασμένα ημερολόγια στο φίλο της Πίτερ στην Αυστραλία. Τα Ημερολόγια Αμνησίας ξετυλίγονται ως ένα συγκινητικό γράμμα σμιλεμένο από το χρόνο και τις αναμνήσεις, αποτελούν όμως ταυτόχρονα μια δυναμική υπόμνηση αντίστασης απέναντι στη λήθη και στη βαρβαρότητα που μας κατακλύζει.   Σημείωμα της σκηνοθέτριας   Τα Ημερολόγια Αμνησίας προέκυψαν μέσα από μια διαφορετική δημιουργική διαδικασία, από εκείνες που είχα συνηθίσει να δουλεύω στο παρελθόν. Ξεκίνησαν αναπάντεχα από ένα ξεχασμένο σούπερ 8 υλικό. Στα μέσα της δεκαετίας  του 80, μου είχαν κλέψει τα σούπερ 8 μου και, επειδή είχα στενοχωρηθεί, απώθησα την ύπαρξη αυτών που είχαν διασωθεί. Ανάμεσα σε οξειδωμένα χρώματα και πρόσωπα χαμένα μέσα στο χρόνο, η πρώτη επαφή με το σούπερ 8 υλικό ήταν για μένα ένα σοκ. Μου δημιουργήθηκε η ανάγκη να αρχίσω πάλι να κινηματογραφώ τη ζωή μας στην Αθήνα, σε ψηφιακή μορφή αυτή τη φορά. Είχα την περιέργεια να αντιπαραθέσω εικόνες της σύγχρονης  ζωής με το παλιό υλικό των 25 χρόνων. Οι χρονιές της νέας κινηματογράφησης συνέπεσαν με την έξαρση της κρίσης στην Ελλάδα. Το αστικό  τοπίο της Αθήνας άρχισε να γεμίζει με άδειους χώρους, προς ενοικίαση ή προς πώληση, αλλά αυτό το "άδειασμα" ακολουθούσε και τις ζωές μας, δημιουργώντας μια κοινωνική απελπισία.  Η επεξεργασία του υλικού στο μοντάζ γινότανε ταυτόχρονα με τη σύγχρονη κινηματογράφηση. Η απλή και μόνο αντιπαράθεση των δυο χρονικών περιόδων μου προκαλούσε μια ιδιαίτερη συγκίνηση. Τα "οξειδωμένα" πρόσωπα του παρελθόντος, άλλοτε φρέσκα και νέα, έφεραν τα σημάδια του χαμένου χρόνου. Τα πρόσωπα του 2010-12 φαινόντουσαν πιο αυθάδη, παρ' όλο που βρισκόντουσαν σε ένα πιο δύσκολο και στρυφνό περιβάλλοντα χώρο. Αποφάσισα να μαγνητοφωνώ τις σκέψεις μου βλέποντας το υλικό. Να διατηρώ με κάποιο τρόπο το σοκ της πρώτης θέασης, να καταγράφω τα συναισθήματα που μου προκαλούσαν οι επόμενες προβολές. Να μπλέκω και ν’ αλλάζω συνεχώς τις σχέσεις των χρονικών περιόδων μεταξύ τους και να κατεργάζομαι τις αλλαγές όταν ερχότανε το νέο υλικό. Κάποια στιγμή με ξάφνιασε η ευκολία των αλμάτων μέσα στο χρόνο και η ιδέα ενός παράξενου flash forward, όταν και το σημερινό υλικό θα γίνει 25 χρόνων. Παρ’ όλα αυτά η αντιπαράθεση των δύο κόσμων ήταν για μένα το τέλος μιας φυσικής «αθωότητας» στα ξεχασμένα Ημερολόγια Αμνησίας, το οποίο όμως, εκτός από το πέρασμα από τη νεότητα στην ωρίμανση των προσώπων που συμμετείχαν, δήλωνε και το τέλος μιας εποχής στην Ελλάδα κι στην Ευρώπη στη διάρκεια της κρίσης. Η Μουσική Η μουσική της ταινίας γράφτηκε ειδικά για τα Ημερολόγια Αμνησίας από τον ταλαντούχο Χρήστο Δεληγιάννη, σύνθετη που ζει και εργάζεται στο Λονδίνο και έχει επίσης γράψει τη μουσική για την ταινία J.A.C.E. του Μενέλαου Καραμαγγιώλη. Ο συνθέτης εμπνεύστηκε βλέποντας το υλικό της ταινίας, και το πλαισίωσε με ηλεκτρονική μουσική, ενώνοντας τις αναλογικές εικόνες των super 8 φιλμ με τις ψηφιακές του σήμερα. Άλλοτε μελαγχολικά και άλλοτε έντονα ρυθμικά, τα μουσικά κομμάτια μοιάζει να σχολιάζουν και εκείνα τη δράση με την αλλαγή των εποχών και των διαθέσεων.